دوره 20، شماره 1 - ( 12-1402 )                   جلد 20 شماره 1 صفحات 33-22 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


گروه فیزیک، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر، ایران
چکیده:   (300 مشاهده)
اهداف: امروزه پروتکل‌های رایج در درمان‌های سرطان، مانند جراحی، شیمی‌درمانی و رادیوتراپی، به‌دلیل اشکالات خاص خود مانند زخم‌،عمل جراحی، مقاومت دارویی شیمی‌درمانی، و برخی علائم مزمن پرتودرمانی و غیره به سختی رضایت‌بخش هستند. در این میان نورپویادرمانی به عنوان روشی جدید برای درمان سرطان با عوارض جانبی کمتر بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نانوذرات سولفیدمس با استفاده از یک روش آسان و کم‌هزینه سنتزشده و توانایی آن در آشکارسازی اکسیژن یکتایی در محیط‎‌های متفاوت (نسبت آب به - اتانول) مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‎‌ها: به منظور بررسی خصوصیات ساختاری و ویژگی‌های نوری نانوذرات سولفیدمس آنالیزهای پراش اشعه ایکس، میکروسکوپ الکترونی عبوری، طیف‌سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه و طیف ماوراء بنفش - مرئی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. ازلیزر 808 نانومتر (توان 1 وات بر سانتی‌متر مربع) به‌عنوان منبع تابش استفاده شد. تمامی آنالیزها تشکیل نانوذره ذکرشده را تایید کردند و اندازه نانوذرات سولفیدمس تقریبا 10 نانومتر بدست آمد.
نتیجه‎‌گیری: مطالعه آزمایشگاهی نشان میدهد که نانوذرات سولفیدمس دارای اثر نورپویادرمانی عالی تحت تابش لیزر 808 نانومتر هستند که میتوانند به‌طور موثر اکسیژن یکتایی را برای از بین بردن سلول‌های سرطانی تولید کنند. بنابراین نانوذرات سولفیدمس می‎توانند به‌عنوان ماده حساس به نور زیست‌سازگار و قدرتمند برای درمان نورپویا کارآمد مورد استفاده قرار بگیرند. بررسی‌ها نشان میدهد که افزایش نسبت آب به اتانول باعث کاهش دقت پروب آنتراسن در شناسایی اکسیژن یکتایی در پدیده نورپویادرمانی میشود بنابراین حلال اتانول به عنوان بهترین حلال برای تولید اکسیژن یکتایی انتخاب و مورد استفاده قرار گرفت. علاوه‌براین، تکرارپذیر بودن نتایج در محیط اتانولی مورد بررسی قرار گرفت و نتایج بدست آمده فرآیند تکرارپذیری تولید اکسیژن یکتایی با استفاده از نانوذرات سولفیدمس را تایید میکند.
 
متن کامل [PDF 1530 kb]   (92 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: عمومى
دریافت: 1402/8/23 | پذیرش: 1402/11/18 | انتشار: 1402/12/15

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.